Post by Elisa on Jun 14, 2011 8:48:46 GMT -5
Hei kaikki hoitajat!
Nyt teillä on mahdollisuus ilmoittautua Lutakon ihka ensimmäiselle ratsastustunnille aloittaen maastotunnista. Tunnille voi osallistua omalla hoitohevosellaan ja tunnin maksaminen suoritetaan kirjoittamalla oma versio minun kirjoittamastani päätarinasta.
Kerron siis tarinassani pääkohdat ratsastustunnista ja kommentoin lyhyesti kuinka kukin ratsukko ratsasti, jonka jälkeen te kirjoitatte oman tarinanne viikon sisällä ratsastustunnista tähän keskusteluun.
Viimeinen osallistumispäivä: lauantaina 18.6.2011
Tunnille voi jo ilmoittautua!
Vettä ja vauhtia - Tuntitarina 20.6.2011
Talutin Avan kentälle tallilaisten seistessä kaarrossa kiristämässä satulavöitä.
- No niin! Jos kaikki ovat valmiita, nouskaa selkään ja kävellään yhdessä alkukäynnit kentällä. Ratsastakaa kaarevia uria ja voltteja, herätelkää hevosia!, ilmoitin kaikille kuuluvasti. Itse vielä kiristin Avatarin satulavyön sen steppaillessaan paikoillaan. Noustessani tamman selkään joku ihmetteli neidin tavallisuudesta poikkeavaa pirteää käytöstä. Totta tosiaan, neiti oli yllättävän pirteä verrattuna normaaliin, laiskaan ja tahmeaan liikkumiseensa.
Hetken käveltyämme ratsukot alkoivat olla valmiita, muutama hevonen näytti jopa pehmenevän myös suustaan.
- Hienoa työtä! Maastoratsastus on omalla tavallaan haastavaa - riippuu siis tietenkin minkälaisen maastoreitin valitsee ja täysin erilaista kuin kentällä tai maneesissa työskenteleminen, joten hevosten pitää olla kuuliaisia ja avuilla maastoon mentäessä. Oli kyseessä sitten rauhallinen tai vähän säpäkämpi hevonen, tulee se hallita jokaisessa askellajissa yllättävänkin tilanteen sattuessa. Sanoin kaikille heidän kuunnellessaan tarkasti.
- Alkaako olla valmista?, kysyin kaikilta vaikka tiesin asian olevan niin ja sainkin vastaukseksi nyökkäyksiä ja muutaman "joo":n.
Järjestäydytään sitten seuraavaan jonoon, minä menen edellä, sen jälkeen tulee Tiku sitten Oona, Eli, Kurkku ja Rico. Kaikkien järjestäytyessä taakseni, lähdimme kävelemään tallipihan poikki metsän suuntaan vievälle autotielle. Kävelimme jonossa tien reunaa pitkin muutaman tovin, kunnes käännyimme vasemmalle kaartuvalle metsätielle. Hetken käveltyämme ja autotien jäädessä kauas taaksemme pyysin ratsukoita nostamaan ravin. Ravailimme tasaista havunneulasten peittämää tietä pitkin kauniin metsän vilistesä sivuillamme, pian tuli kuitenkin taas aika siirtyä käyntiin. Ratsastimme pienempää polkua pitkin. Hevoset nostelivat jalkojaan varmoin askelin, vaikka polulla olikin ajoittain koholla puiden juuria ja kivenmurikoita. Saavuimme pienen risupusikon takaa pienelle peltoaukiolle, näky oli kaunis. Kävelimme pellon vierellä kulkevaa voikukkien reunustamaa soratietä pitkin kunnes tulimme pienelle hiljaa virtaavalle joelle.
- Me menemme tästä yli! Näytän mallia, tulkaa perässä., sanoin ja ohjasin Avan veteen. Tamma asteli joen läpi kuin vanha tekijä, vaikka kerta olikin sille ensimmäinen. Muut tulivat perässä, mutta Kurkkua ei homma lämmittänyt.
- En mä saa tätä sille puolelle!, Odelie huusi hieman murheissaan.
- Anna sille pohkeita ja maiskuta. Näytä sille, että sinä määräät. Et voi kuitenkaan pakottaa sitä, jos se ei kertakaikkiaan suostu. Voit kiertää tuolta lankkusiltaa pitkin, sanoin osoittaen oikealle.
Ennen kuin kukaan ehti huomatakaan, Kurkku "hyppäsi" äkkiyllättäen veteen ratsastajansa roikkuessa sen kaulalla ja kapusi muiden luokse.
- MÄ MELKEIN TIPUIN!, Ode sanoi hieman säikähtäneenä, mutta alkoi nauraa tapahtuneelle heti sen jälkeen, jolloin myös muut alkoivat nauraa.
- Näin tällä kertaa.., Melissa huikkasi Oonan selästä.
- Toivottavasti loppumatka sujuu rauhallisesti, Anni sanoi silittäessään Tikun kaulaa.
- Huomaatteko, maastoratsastuskin voi siis olla haastavaa, sanoin ja kehotin kaikkia ratsukoita järjestäytymään takaisin jonoon, jotta saimme jatkettua matkaamme takaisin kohti tallia.
Kävelimme takaisin metsän pimentoon paahtavaa aurinkoa piiloon. Metsä oli mukavan viileä ja hiekkatie täydellinen laukkaamiseen. Opastin oppilaille, että olemme tallin maastoesteradan reunamilla, joten tien varrella tulisi muutama kaatunut puu vastaan, joiden ohi kyllä pystyi ratsastamaan. Esteet olivat pieniä, joten jos halusi, sai ne ylittää hillityssä tempossa. Seuraava ratsukko sai luvan lähteä vasta kun edellä menevä pari oli hypännyt kummankin esteen ja siirtynyt tien sivuun.
Kehotin Avatarin laukkaan ja aukkasin viimeisen puun luokse, annoin luvan Annille ja Tikulle. He laukkasivat sopivaa vauhtia ensimmäiselle puulle, mutta Tikun hyppy oli erittäin suuri, joten Anni päätti ratsastaa toisen puun ohitse. Annin ja Tikun perässä ratsastivat Melissa ja Oona, he lähestyivät hyvällä tempolla ensimmäistä puuta, mutta sen jälkeen tamma kiirehti hieman reilumpaan laukkaan, jolloin viimeinen hyppy oli hieman sähellystä, mutta tamma hyppäsi silti puun yli. Kolmantena vuorossa olivat Emilia ja Eli. Maastoesteet ovat Elille ennestään tuttuja, joten Emilian kehotettua tamman laukkaan, kuunteli se apuja ja osasi pitää sopivan tempon ennen estettä ja esteiden välillä. Hypyt olivat hyviä, mutta Emilian tulisi välttää esteelle "sukeltamista". Toiseksi viimeisenä oli Odelien ja Kurkun vuoro. Kuitenkin ennen kuin annoin heille luvan, ratsastin itse takaisin tien toiseen päähän, ihan vain sen takia, ettei Jonnan ja Ricon tarvitse olla yksin viimeisinä muiden ollessa kauempana. Kurkku oli kuitenkin jo huomannut mikä oli homman idea ja halusi mennä. Annoin Odelle luvan lähteä suorittamaan rataa ja varmajalkaisena estekonkarina ruuna hyppäsi kummatkin esteet hyvin, vaikkakin vauhtia oli enemmän kuin oli sallittua. Ensimmäisellä esteellä Kurkku hieman sähelsi mutta korjasi silti askeleensa hyvin. Viimeisenä annoin Jonnalle luvan ohjata Ricon radalle. Ori nosti laukan ja esitteli meille kootun versionsa.
- Pyydä sitä enemmän eteen, tuo laukka kuuluu koulukentille!, huusin ratsukon perään ja Jonna teki työtä käskettyä. Samalla lähdin itse ravailemaan takaisin muiden luokse. Rico hyppäsi toisen esteen hyvässä vauhdissa. Oriin kuitenkin totuttua hyppäämään 140cm ratoja ja näiden esteiden ollessa noin 50cm korkeita hypyistä tuli hieman korkeita ja ilmavia. Jonna kuitenkin pysyi selässä ja kaikki olivat suorittaneet radan hienosti. Kävelimme kaikki loppumatkan takaisin tallille. Saapuessamme tallin pihalle huomasin Meean ja Natan olevan ratsastamassa kentällä. Emme siis menneet häiritsemään heitä vaan jalkauduimme tallin pihalla Aadan ja Aatun hääriessä ympärillämme hännät heiluen. Muutamat jäivät harjailemaan hevosiaan ulkopuomeille, osa vei hevosensa sisälle talliin. Tunnin jälkeen kävin antamassa vielä henkilökohtaiset palautteet kaikille ratsastajille.
Kiitos mukavasta tunnista!
- Elisa
Tunnille ilmoittautuneet ja maksun suorittaneet:
Meea - Oona ★
Anni - Tiku ★
Odelie - Kurkku
Emilia - Eli
Jonna - Rico
+ Elisa - Ava
Nyt teillä on mahdollisuus ilmoittautua Lutakon ihka ensimmäiselle ratsastustunnille aloittaen maastotunnista. Tunnille voi osallistua omalla hoitohevosellaan ja tunnin maksaminen suoritetaan kirjoittamalla oma versio minun kirjoittamastani päätarinasta.
Kerron siis tarinassani pääkohdat ratsastustunnista ja kommentoin lyhyesti kuinka kukin ratsukko ratsasti, jonka jälkeen te kirjoitatte oman tarinanne viikon sisällä ratsastustunnista tähän keskusteluun.
Viimeinen osallistumispäivä: lauantaina 18.6.2011
Tunnille voi jo ilmoittautua!
Vettä ja vauhtia - Tuntitarina 20.6.2011
Talutin Avan kentälle tallilaisten seistessä kaarrossa kiristämässä satulavöitä.
- No niin! Jos kaikki ovat valmiita, nouskaa selkään ja kävellään yhdessä alkukäynnit kentällä. Ratsastakaa kaarevia uria ja voltteja, herätelkää hevosia!, ilmoitin kaikille kuuluvasti. Itse vielä kiristin Avatarin satulavyön sen steppaillessaan paikoillaan. Noustessani tamman selkään joku ihmetteli neidin tavallisuudesta poikkeavaa pirteää käytöstä. Totta tosiaan, neiti oli yllättävän pirteä verrattuna normaaliin, laiskaan ja tahmeaan liikkumiseensa.
Hetken käveltyämme ratsukot alkoivat olla valmiita, muutama hevonen näytti jopa pehmenevän myös suustaan.
- Hienoa työtä! Maastoratsastus on omalla tavallaan haastavaa - riippuu siis tietenkin minkälaisen maastoreitin valitsee ja täysin erilaista kuin kentällä tai maneesissa työskenteleminen, joten hevosten pitää olla kuuliaisia ja avuilla maastoon mentäessä. Oli kyseessä sitten rauhallinen tai vähän säpäkämpi hevonen, tulee se hallita jokaisessa askellajissa yllättävänkin tilanteen sattuessa. Sanoin kaikille heidän kuunnellessaan tarkasti.
- Alkaako olla valmista?, kysyin kaikilta vaikka tiesin asian olevan niin ja sainkin vastaukseksi nyökkäyksiä ja muutaman "joo":n.
Järjestäydytään sitten seuraavaan jonoon, minä menen edellä, sen jälkeen tulee Tiku sitten Oona, Eli, Kurkku ja Rico. Kaikkien järjestäytyessä taakseni, lähdimme kävelemään tallipihan poikki metsän suuntaan vievälle autotielle. Kävelimme jonossa tien reunaa pitkin muutaman tovin, kunnes käännyimme vasemmalle kaartuvalle metsätielle. Hetken käveltyämme ja autotien jäädessä kauas taaksemme pyysin ratsukoita nostamaan ravin. Ravailimme tasaista havunneulasten peittämää tietä pitkin kauniin metsän vilistesä sivuillamme, pian tuli kuitenkin taas aika siirtyä käyntiin. Ratsastimme pienempää polkua pitkin. Hevoset nostelivat jalkojaan varmoin askelin, vaikka polulla olikin ajoittain koholla puiden juuria ja kivenmurikoita. Saavuimme pienen risupusikon takaa pienelle peltoaukiolle, näky oli kaunis. Kävelimme pellon vierellä kulkevaa voikukkien reunustamaa soratietä pitkin kunnes tulimme pienelle hiljaa virtaavalle joelle.
- Me menemme tästä yli! Näytän mallia, tulkaa perässä., sanoin ja ohjasin Avan veteen. Tamma asteli joen läpi kuin vanha tekijä, vaikka kerta olikin sille ensimmäinen. Muut tulivat perässä, mutta Kurkkua ei homma lämmittänyt.
- En mä saa tätä sille puolelle!, Odelie huusi hieman murheissaan.
- Anna sille pohkeita ja maiskuta. Näytä sille, että sinä määräät. Et voi kuitenkaan pakottaa sitä, jos se ei kertakaikkiaan suostu. Voit kiertää tuolta lankkusiltaa pitkin, sanoin osoittaen oikealle.
Ennen kuin kukaan ehti huomatakaan, Kurkku "hyppäsi" äkkiyllättäen veteen ratsastajansa roikkuessa sen kaulalla ja kapusi muiden luokse.
- MÄ MELKEIN TIPUIN!, Ode sanoi hieman säikähtäneenä, mutta alkoi nauraa tapahtuneelle heti sen jälkeen, jolloin myös muut alkoivat nauraa.
- Näin tällä kertaa.., Melissa huikkasi Oonan selästä.
- Toivottavasti loppumatka sujuu rauhallisesti, Anni sanoi silittäessään Tikun kaulaa.
- Huomaatteko, maastoratsastuskin voi siis olla haastavaa, sanoin ja kehotin kaikkia ratsukoita järjestäytymään takaisin jonoon, jotta saimme jatkettua matkaamme takaisin kohti tallia.
Kävelimme takaisin metsän pimentoon paahtavaa aurinkoa piiloon. Metsä oli mukavan viileä ja hiekkatie täydellinen laukkaamiseen. Opastin oppilaille, että olemme tallin maastoesteradan reunamilla, joten tien varrella tulisi muutama kaatunut puu vastaan, joiden ohi kyllä pystyi ratsastamaan. Esteet olivat pieniä, joten jos halusi, sai ne ylittää hillityssä tempossa. Seuraava ratsukko sai luvan lähteä vasta kun edellä menevä pari oli hypännyt kummankin esteen ja siirtynyt tien sivuun.
Kehotin Avatarin laukkaan ja aukkasin viimeisen puun luokse, annoin luvan Annille ja Tikulle. He laukkasivat sopivaa vauhtia ensimmäiselle puulle, mutta Tikun hyppy oli erittäin suuri, joten Anni päätti ratsastaa toisen puun ohitse. Annin ja Tikun perässä ratsastivat Melissa ja Oona, he lähestyivät hyvällä tempolla ensimmäistä puuta, mutta sen jälkeen tamma kiirehti hieman reilumpaan laukkaan, jolloin viimeinen hyppy oli hieman sähellystä, mutta tamma hyppäsi silti puun yli. Kolmantena vuorossa olivat Emilia ja Eli. Maastoesteet ovat Elille ennestään tuttuja, joten Emilian kehotettua tamman laukkaan, kuunteli se apuja ja osasi pitää sopivan tempon ennen estettä ja esteiden välillä. Hypyt olivat hyviä, mutta Emilian tulisi välttää esteelle "sukeltamista". Toiseksi viimeisenä oli Odelien ja Kurkun vuoro. Kuitenkin ennen kuin annoin heille luvan, ratsastin itse takaisin tien toiseen päähän, ihan vain sen takia, ettei Jonnan ja Ricon tarvitse olla yksin viimeisinä muiden ollessa kauempana. Kurkku oli kuitenkin jo huomannut mikä oli homman idea ja halusi mennä. Annoin Odelle luvan lähteä suorittamaan rataa ja varmajalkaisena estekonkarina ruuna hyppäsi kummatkin esteet hyvin, vaikkakin vauhtia oli enemmän kuin oli sallittua. Ensimmäisellä esteellä Kurkku hieman sähelsi mutta korjasi silti askeleensa hyvin. Viimeisenä annoin Jonnalle luvan ohjata Ricon radalle. Ori nosti laukan ja esitteli meille kootun versionsa.
- Pyydä sitä enemmän eteen, tuo laukka kuuluu koulukentille!, huusin ratsukon perään ja Jonna teki työtä käskettyä. Samalla lähdin itse ravailemaan takaisin muiden luokse. Rico hyppäsi toisen esteen hyvässä vauhdissa. Oriin kuitenkin totuttua hyppäämään 140cm ratoja ja näiden esteiden ollessa noin 50cm korkeita hypyistä tuli hieman korkeita ja ilmavia. Jonna kuitenkin pysyi selässä ja kaikki olivat suorittaneet radan hienosti. Kävelimme kaikki loppumatkan takaisin tallille. Saapuessamme tallin pihalle huomasin Meean ja Natan olevan ratsastamassa kentällä. Emme siis menneet häiritsemään heitä vaan jalkauduimme tallin pihalla Aadan ja Aatun hääriessä ympärillämme hännät heiluen. Muutamat jäivät harjailemaan hevosiaan ulkopuomeille, osa vei hevosensa sisälle talliin. Tunnin jälkeen kävin antamassa vielä henkilökohtaiset palautteet kaikille ratsastajille.
Kiitos mukavasta tunnista!
- Elisa
Tunnille ilmoittautuneet ja maksun suorittaneet:
Meea - Oona ★
Anni - Tiku ★
Odelie - Kurkku
Jonna - Rico
+ Elisa - Ava